Pri­ja­te­lji i kul­tur­ni po­sle­ni­ci prek­si­noć su u Grad­skoj ku­ći u Nik­ši­ću evo­ci­ra­li uspo­me­nu na Raj­ka Ni­ko­li­ća, ko­ji je bio čo­vjek od ri­je­či, po­sve­će­nik knji­žev­no­sti i obra­zo­va­nju mla­dih. Du­go­go­di­šnji pri­ja­telj Ra­di­slav Gar­da­še­vić, pred­sjed­nik Knji­žev­ne za­jed­ni­ce „Mir­ko Ba­nje­vić”, či­ji član je Ni­ko­lić bio do 16. fe­bru­a­ra 2016. go­di­ne, ka­da se pre­se­lio u vječ­nost, na­gla­sio je da je Ni­ko­lić fi­zič­ki hod za­vr­šio, ali nje­go­vo dje­lo osta­lo je da svi­je­tli.
– On je u svo­jim dje­li­ma na vr­lo elo­kven­tan na­čin po­ka­zao ka­ko to iz­gle­da ka­da se opi­re­mo ono­me što je ne­ča­sno, što do­la­zi ma ot­ku­da i sa ko­je stra­ne. Po­seb­no je to is­ta­kao u svo­joj knji­zi „Ko­sov­ski ne­pre­bo­li”, gdje je do­ča­rao vri­je­me iz­bje­gli­štva ko­je je no­sio sve vri­je­me u du­ši, od vre­me­na ka­da je 1941. go­di­ne kao de­se­to­go­di­šnjak, sa ro­di­te­lji­ma i srp­skim i cr­no­gor­skim sta­nov­ni­štvom is­tje­ran sa Ko­so­va, ali i bom­bar­do­va­nje za­jed­nič­ke dr­ža­ve de­ve­de­se­tih go­di­na mi­nu­log vi­je­ka, ka­zao je Gar­da­še­vić.
On je do­dao da je ob­ja­vio pre­ko 60 pe­da­go­ških ra­do­va u naj­po­zna­ti­jim on­da­šnjim pe­da­go­škim ča­so­pi­si­ma i pet knji­ga po­e­zi­je. Gar­da­še­vić je is­ta­kao da je Ni­ko­lić, pred­la­gan i za na­gra­du „Ok­to­ih” ali je upr­kos za­slu­zi ni­je do­bio jer u svim vre­me­ni­ma ne­ko do­no­sio pre­sud­ne od­lu­ke.
– Za svoj knji­žev­ni i pe­da­go­ški rad od Pred­sjed­ni­štva SFRJ na­gra­đen je Or­de­nom za­slu­ge, a za svoj knji­žev­ni rad po­vo­dom ob­ja­vlji­va­nja Sa­bra­nih dje­la do­bio je na­gra­du „Mir­ko Ba­nje­vić”. Za­hva­lju­ju­ći nje­mu kao ured­ni­ku dječ­jeg li­sta „Po­znan­stva”, od 1980. do 1990. go­di­ne, taj list je do­bio tri zlat­ne i dvi­je sre­br­ne pla­ke­te na Ju­go­slo­ven­skom ni­vou. Pje­snik Spa­so­je Ba­jo­vić se sa sje­tom pri­sje­tio pe­ri­o­da od pri­je če­ti­ri de­ce­ni­je od ka­da i da­ti­ra nje­go­vo pri­ja­telj­stvo sa Ni­ko­li­ćem.
– To su bi­li po­če­ci na­šeg istin­skog po­et­skog za­no­sa. To je bi­lo vri­je­me ko­je se po­kla­pa­lo sa for­mi­ra­njem Knji­žev­nog klu­ba „Mir­ko Ba­nje­vić”. Ostva­re­nju te ve­li­ke knji­žev­ne ide­je, zna­ča­jan do­pri­nos i za­slu­ge, sva­ka­ko pri­pa­da­ju na­šem dra­gom Raj­ku. Mi ta­da mla­di stva­ra­o­ci ima­li smo u nje­mu ve­li­ku po­dr­šku i istin­skog sa­go­vor­ni­ka. To su bi­le go­di­ne na­šeg ne­u­mor­nog ra­da i po­le­ta, or­ga­ni­zo­va­nja zna­čaj­nih knji­žev­nih ma­ni­fe­sta­ci­ja i pu­to­va­nja na knji­žev­ne su­sre­te. Dru­že­nje sa njim ni­je bi­lo obič­no, to je bi­la za­jed­nič­ka lje­po­ta tra­ga­nja za umjet­nič­kim vri­jed­no­sti­ma ži­vo­ta. On je pri­je sve­ga bio čo­vjek ple­me­ni­te ljud­ske ko­vi­ne, jed­na ne­po­sred­na i su­ge­stiv­na ljud­ska po­ja­va, pu­na do­bro­čin­stva – ka­zao je Ba­jo­vić.
O Ni­ko­li­ću je go­vo­rio i Zo­ran La­la­to­vić. Po­e­zi­ju, od­no­sno od­lom­ke iz pro­ze, či­ta­li su Ana Pe­jo­vić i Na­ta­ša La­la­to­vić, od­no­sno Mi­ro Ni­ko­lić, uz mu­zič­ku prat­nju na gi­ta­ri Vu­ka i Lu­ke Mi­le­ti­ća, dvo­ji­ce Raj­ko­vih unu­ka si­no­va nje­go­ve kćer­ke Bi­lja­ne. Or­ga­ni­za­to­ri do­ga­đa­ja su Na­rod­na bi­bli­o­te­ka „Nje­goš” Nik­šić i KZ „Mir­ko Ba­nje­vić” u okvi­ru Pro­gra­ma po­dr­ške raz­vo­ju kul­tu­re u Nik­ši­ću.L.N.